Thuiskomen…
Even een paar dagen ontsnappen aan de drukte en zelf mijn tijd in kunnen plannen. Voor mij betekent dat ik op zo’n moment koers zet richting Ameland. Rust, ruimte en de zee! Na het uitpakken van de bagage en het opmaken van mijn bed, fiets ik het liefst direct naar het strand. Het eerste deel door dat mulle zand is het nog geen feestje, maar eenmaal op het nog wat natte gedeelte loop ik al heel snel met mijn hoofd in de wolken. De wind door mijn haren, de zilte zeelucht en het immense strand waar je bijna niemand tegenkomt, geeft me telkens een heel bijzonder gevoel. Eigenlijk voelt het een beetje als thuiskomen, na een periode van afwezigheid.
Op het eiland voel ik me thuis. Ik zou er kunnen aarden, maar mijn lieve man, kinderen, familie en werk weerhouden me daar nog van. Nu doe ik het met de momenten wanneer ik er even tussenuit kan knijpen om mijn batterij weer op te laden. Op de fiets richting ’t Oerd, camera mee en een flesje drinken. Zo kan ik me uren vermaken en geniet ik volop. Na een paar dagen pak ik m’n spullen weer in en rijd ik terug naar Twente. Als ik de deur open doe, vind ik het meteen fijn om weer thuis in Markelo te zijn. Thuiskomen… het is blijkbaar een gevoel dat geassocieerd wordt met een plek waar je je erg op je gemak voelt.
