Het is al vele malen tegen me gezegd “jij denkt in plaatjes”, als ik  ineens begin te lachen nadat iemand net met smaak een leuke anekdote heeft verteld.  En het klopt wel. In mijn hoofd zie ik vaak al voor me wat ik net heb horen vertellen terwijl ik er nog niet eens op heb gereageerd. Het maken van beelden gaat nog sneller dan het geven van een  hoorbare reactie. En ja, ook daar sta ik inderdaad niet achteraan. Groot voordeel vind ik zelf dat je wel weet wat ik ergens van vind, omdat ik dat echt wel laat horen. Eerlijk, oprecht en inderdaad wel recht door zee.  Die karaktereigenschappen zullen de meeste mensen wel herkennen in mij alleen zodra ik  mijn Nikon in de hand heb veranderd er iets. Dan sta ik achter mijn camera en ben ik aan het observeren. Op zoek naar hét beeld dat de pure emotie van het moment weergeeft. Dat doe ik niet alleen als ik aan de wandel ben met mijn beste vriendje Cooper maar ook als  ik aan het werk ben als fotojournalist of tijdens het maken van familiereportages, fairs, evenementen, sportwedstrijden en bijvoorbeeld het passend in beeld brengen van vastgoed. Maar ook als afscheidsfotograaf probeer ik een bescheiden plaats in te nemen en ben ik er op gericht om de momenten die er toe doen in beelden vast te leggen voor de dierbaren. Die hand op een schouder, de bloemen, een detail….. ontzettend dankbaar werk dat vaak op een mooie manier tot uiting komt wanneer ik twee weken na het afscheid de foto’s thuis kom brengen en nog even napraat met de mensen die zijn achter gebleven. Bij het doorbladeren van het album met een aantal door mij geselecteerde foto’s hoor ik vaak; “ik heb je helemaal niet gezien of gehoord, waar stond je toch?”. De warme hand die vervolgens mijn hand pakt bij het zien van de beelden van hun afscheid doet me goed. Een traan in de ooghoeken, de knuffel die volgt….. het is opnieuw de emotie die meer dan voldoende vertelt zonder ook maar een woord te gebruiken.